گلبانگ

گلبانگ یکی از آداب و رسوم صوفیان خاکسار است که انواع مختلفی دارد.

نصرت علیشاه در این رابطه می نویسد:

گلبانگ، سلام و ادای احترام درویش خاکسار است، گلبانگ (در) برابر پیر، گویای این است که خود را« لا» می‌داند یعنی «فنا فی الشیخ» می‌باشد. لازم به توضیح است درویش، اول «فنا فی الوجود» می‌شود یعنی «موتوا قبل ان تموتوا»: نفس را می کشد قبل از اینکه خود بمیـرید بعد «فنا فی الشیخ» می شود، بعد از آن که معرفتش کامل گردید «فنا فی الرسول» می گردد در این مرتبه به آن درجه از کمال رسیده که توانایی آن را پیدا نموده تا «فنای فی الله» شود.

مکتب خاکسار، احمد علی برومند(نصرت علیشاه)، ص47

انواع گلبانگ:

گلبانگ در خاکسار دارای انواعی می باشد:

1-گلبانگ ورود(در هنگام حضور یافتن نزد پیر)

2-گلبانگ صفا( هنگام وضوی درویش در مقابل پیر  ،  گلبانگ می گیرد)

3-گلبانگ ذکر( هنگام نماز درویش، در مقابل پیر   گلبانگ می گیرد )

4-گلبانگ سفره( هنگام جمع آوری سفره درویش میزبان در مقابل پیر گلبانگ می گیرد)

5-گلبانگ خدمت( هنگام خدمت، درویش در خانقاه  گلبانگ می گیرد.)

6-اگر پیر یکی از وصله ها و یا چیز دیگری را به درویش بدهد درویش آن را به سر گرفته و گلبانگ می گیرد.

7-در پایان حلقه ذکر، ارشدِ دراویش در مقابل پیر گلبانگ می گیرد.

8-گلبانگ همت : هنگام سفر پیر توسط ارشد دراویش و هنگام سفر هر درویش توسط همان درویش انجام می شود.

9-گلبانگ خطا :  هنگامی که درویش، مخالف شرع و یا مخالف طریقت عمل کند.

برگرفته از کتاب مکتب خاکسار، تالیف احمدعلی برومند