احمد غزالی، قطب بسیاری از طریقت های صوفیه (مانند نعمت اللهیه، ذهبیه، نوربخشیه قدیم، کبرویه، کمیلیه و …) است. او انگیزه ابلیس در عدم سجده به حضرت آدم را عشق به خداوند می داند و صراحتا به تجلیل از ابلیس می پردازد. وی می گوید: آنگاه که(ابلیس) مطرود و مغضوب درگاه احدی گشت، ذره ای از محبت و خدمت و ذکرش کم نشد .
القصاص و المذکرین، ص۱۵۵
همچنین غزالی بر فراز منبر می گفت: ابلیس به موسی گفت : گرچه خداوند جامه ی فرشتگی ام را به شیطنت تغییر داد، ولی این حالی است که می گردد و به زودی تغییر خواهد کرد . ای موسی ! هر قدر او(یعنی خدا) محبتش را به غیر زیاد کند، من عشقم را به او زیاد کنم.
مجالس غزالی، برگ۱۱ و ۱۲
غزالی در جای دیگر می گوید: هرچند که ملعون است، اما در حقیقت عاشقی است که بار لعنت معشوق را به دوش می کشد او جز معشوق خود که حق تعالی بود نمی خواست و لذا سیدالموحدین بود.
پورجوادی،سلطان طریقت، صص ۴۵-۴۶ و لسان المیزان، ج ۱، ص۲۹۴
همچنین از غزالی نقل شده که می گوید: کسی که توحید را از شیطان نیاموزد زندیق و کافر است.
ابن جوزى، المنتظم، الجزء التاسع، ص ۲۶۰
غزالی در کتاب مجالس خود می گوید: هفتصد هزار سال بود که خدا را از روی طمع عبادت می‌کردم، و طمع در عبودیت هلاکت است. الآن طمع قطع شده است و اکنون ذکر من جلیل‌تر است و عبادتم خوش‌تر.
مجالس غزالی، برگ۱۱ و ۱۲
بدون دیدگاه