در فرقه نوربخشیه اهمیت بسیاری به سماع داده می شود.
جواد نوربخش در کتاب خود می نویسد:
«عالم ملکوت عالم حسن و جمال است و هرجا حسن و جمال است تناسب است، و یا بهتر بگوییم هرچه موزون است از تناسب مایه دارد و بنابراین نموداری از عالم ملکوت است. این است که سماع راهی به سوی ملکوت اعلی دارد و استماع اشعار و نغمه‌های موزون دلهای صوفیان را … متوجه بارگاه ملکوتی می‌سازد و کوه هستی آنان را به مدد انوار حق متلاشی می‌کند و راه را بر عاشق صادق هموار می‌گرداند… صوفی چون بی خویش گردد… گاهی بر موجِ تُند خیز سماع نشیند و بد مستی کند، و زمانی در دریای فنا ترک هستی .
در خرابات، ص42
وی در دیوان اشعار خود چنین می سراید:
سماع صوفیان از عشق یار است —– که دلهاشان ز شوقش بی قرار است
اگر مست حقی برخیز و کف زن —– بکوبان پایی و دستی به دف زن
رها کن عقل دوراندیش و بر خیز —– زِخود بگذر به سرمستان در آویز
که این حال و هوای صادقان است —– پر از شور و نوای عاشقان است
کنون بزم سماع است و دف و نی —– برآور نعرهٔ هیهای و هی هی
مگر ما و منت گردد فراموش —– روی در بحر وحدت مست و مدهوش
شوی از خود تهی با اویی و او —– کنی حق حق، زنی مستانه هو هو
در خرابات، ص163
فیلمی از سماع مختلط در فرقه نوربخشیه
بدون دیدگاه