لزوم تبعیت از قطب

جواد نوربخش در مورد لزوم تبعیت مطلق از قطب می نویسد:

مرید باید بر گفتار و کردار پیر در نهان و عیان اعتراض نداشته باشد و برآنچه فرماید صبر کند و برهرچه از تصرفات مراد پی نبرد از نادانی خود داند و بر نقص مراد حمل نکند تا رخنه در بنای محبت او نیفتد و مخاطب به خطاب  فَإِنِ اتَّبَعْتَنِي فَلَا تَسْأَلْنِي عَنْ شَيْءٍ  نگردد.[1]

آسایش مراد را بر آسایش خود ترجیح دهد… مرید باید مفاد آیه ی وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا را در پیروی از مراد و رسیدن به قرب حق کار بندد، و تا می تواند در خدمت به او بکوشد و تسلیم تصرفاتش گردد و از بذل مال و جان در راه مرادش خود داری نکند.[2]

مرید باید در هیچ امری از امور دینی و دنیوی، کلی و جزیی، بی مراجعه به شیخ و بدون اجازه و رضای او شروع نکند. و نیز در عبادات بی اجازه ی او به اذکار و اوراد و مراقبت نپردازد و بداند که با داشتن رهبر به رای خود متکی بودن روا نیست اگر چه رایش درست باشد. [3]

مرید باید سخن مراد را به گوش دل و بر وجه قبول بشنود و بپذیرد و پیوسته منتظر باشد که شیخ چه می فرماید و زبان او را واسطه ی کلام حق داند.[4]

فیلم دادگاه جواد نوربخش به علت تجاوز به مریدان

[1] صفحه 140 و141 کتاب در خرابات

[2] صفحه 142

[3] صفحه 143

[4] صفحه 144